Als kinder- en jongerentherapeut merk ik dat therapie met adolescenten vaak veel verbaal intensiever is dan met jongere kinderen. Maar, vergis je niet. Hoewel jongeren meer in staat zijn om te praten over hun gedachten en gevoelens, is hun vermogen tot reflectie nog in ontwikkeling. Vooral in situaties waarin de spanning oploopt, zie je dat zelfs oudere adolescenten moeite hebben om dieper te reflecteren. Toch blijven ze, in mijn ogen, altijd volwaardige gesprekspartners in therapie. Ze willen serieus genomen worden, maar bovenal willen ze gezien worden. Ze willen weten: "Doe ik ertoe?"
Adolescenten en de vraag naar erkenning...
Waarom is dit zo belangrijk voor jongeren? Ik leg je het uit in vier punten:
De adolescentie is een fase vol transformaties – zowel lichamelijk als mentaal.
Een van de grootste veranderingen is dat jongeren zich steeds meer losmaken van hun ouders en hun eigen identiteit ontwikkelen.
Dit loskomen is noodzakelijk omdat het hen helpt om hun plaats in de wereld te vinden. De eerste plek waar ze dat proberen, is binnen hun vriendengroep.
In die vriendengroepen ontstaat vaak een nieuwe dynamiek. Jongeren willen niet alleen geaccepteerd worden, ze willen ook gewaardeerd worden. Ze stellen zich voortdurend de vraag: “Word ik gezien?” en “Doe ik ertoe?” Deze zoektocht naar erkenning kan hen ertoe brengen om zich soms anders voor te doen of zich aan te passen aan groepsnormen.
Wist je dat het uitgesloten worden uit een groep bij jongeren zelfs fysieke pijn kan veroorzaken? Het gevoel van niet gezien worden, kan intens zijn.
Experimenteren als zoektocht naar identiteit
Wanneer jongeren ouder worden, rond de midden-adolescentie, verandert hun relatie met de groep. "Erbij horen" betekent niet langer simpelweg opgaan in de massa. Vaak is het zelfs nodig om op te vallen en iets unieks bij te dragen aan de groep. Jongeren zoeken naar hun eigen stijl en identiteit, wat vaak begint met kleine uitingen zoals opvallende kleding of een nieuw kapsel.
Gelukkig groeit hun zelfbewustzijn naarmate ze ouder worden. Groepsdruk verliest langzaam zijn greep, en jongeren ontwikkelen een positiever zelfbeeld. Ze krijgen meer controle over hun gedrag en begrijpen steeds beter dat ze op verschillende manieren – binnen hun gezin, hun vriendengroep, sportteams of jeugdbewegingen – een verschil maken. Ze beseffen dat ze ertoe doen.
Ouders: de stille kracht achter de adolescent
Net zoals adolescenten gezien willen worden, verlangen ook ouders naar erkenning. Als ouder vraag je je vaak af: "Mag ik nog voor je zorgen?" Deze vraag komt voort uit de diepe zorg en liefde die je voor je kind voelt. Maar in deze fase, waarin jongeren zelfstandiger worden, is het soms lastig om te weten hoe je die zorg het beste kunt bieden.
Het is belangrijk dat ouders zich gehoord voelen, dat hun positieve intenties worden erkend. Als therapeut streef ik ernaar om zowel met adolescenten als ouders een vertrouwensband op te bouwen. Ouders hebben een schat aan levenservaring en zien vaak de lange termijn veel beter dan hun kinderen. Tegelijkertijd zijn ze ook de steunpilaar in het leven van hun kind – zelfs wanneer dat kind probeert los te komen.
Adolescenten en ouders bevinden zich dus elk aan hun kant van de brug, beiden zoekend naar verbinding en begrip. Die brug bouwen we samen, stap voor stap. Door met elkaar te blijven praten, te luisteren en elkaar te erkennen, kunnen we ervoor zorgen dat jongeren de ruimte krijgen om te groeien, terwijl ouders zich veilig voelen in hun rol. Uiteindelijk draait het allemaal om een eenvoudige, maar krachtige vraag: "Mag ik er (voor je) zijn?" – en het vertrouwen dat dat altijd mag.
Hopelijk biedt deze blog je wat inzicht in de dynamiek tussen jou en je tiener. Het is een spannende tijd, vol uitdagingen, maar ook vol mogelijkheden om dichter naar elkaar toe te groeien.
Comments