Soms zijn woorden niet genoeg

Wie mij een beetje kent, weet dat mijn hoofd zelden stilstaat. Vaak voedt dat mijn werk als therapeut en creatieve coach. Maar soms is het precies het tegenovergestelde dat ik nodig heb: stilte, vertraging, en dieper contact maken met mijn hart in plaats van mijn gedachten.

Zo begon ik enkele jaren geleden met een lessenreeks pottendraaien. Mijn bedoeling was eenvoudig: mijn handen in de klei, voelen, en zo even uit mijn hoofd stappen. Geen plan, enkel aanwezig bij wat er wilde ontstaan. Wat een eenvoudige hobby leek, werd een vorm van aarding en zelfs een nieuwe ingang in mijn werk met kinderen en jongeren.

Wanneer een kommetje een bootje wordt

Tijdens een sessie zat ik naast een tiener die moeilijk woorden vond voor wat er in haar leefde. We begonnen samen zonder plan te kneden. Terwijl de klei zich onder haar handen vormde, viel de spanning weg. Het sociaal wenselijke praten stopte, en ze vond via de klei een weg naar haar kerngevoelens.

Ze maakte een kommetje. Toen ze er daarna een figuurtje van zichzelf in zette, zei ze plots:“Dit is een bootje en ik zit erin. Het drijft op het water. Er is niemand rond mij. Ik zit daar maar alleen te dobberen.”

Wat in woorden moeilijk te vatten was, kreeg plots een tastbare vorm: eenzaamheid, onzekerheid, de zoektocht naar verbinding.

Het mooie aan dit proces was dat het kommetje – dat een bootje werd – ons hielp om verder te kijken. Wat heeft een boot nodig om niet te blijven dobberen? Misschien een anker, misschien een roeispaan, misschien een ander bootje om naast te varen. Vanuit die beelden konden we samen zoeken naar steun, veiligheid en verbinding.

De taal van de handen

Werken met klei is zoveel meer dan creatief bezig zijn. Het is een taal zonder woorden. Wanneer woorden tekortschieten – omdat ze te zwaar, te beladen of gewoonweg onvindbaar zijn – kunnen de handen spreken.

De klei nodigt uit om te voelen in plaats van te denken. En precies daar gebeuren de verschuivingen. Een klomp klei wordt niet zomaar een potje of een figuur. Het wordt een verhaal, een spiegel van binnenuit. Soms een kwetsbaar beeld, soms een krachtig symbool.

Bruggen die vanzelf groeien

In mijn praktijk zie ik keer op keer hoe klei een middel wordt om bruggen te bouwen:

• Een brug van hoofd naar hart

• Een brug tussen ouder en tiener

• Een brug van praten naar voelen

• Een brug van zorgnood naar zorg geven

• Een brug van probleem naar oplossing

En het mooie is: die bruggen worden niet geforceerd gelegd. Ze groeien organisch, in het proces zelf.

Als woorden niet genoeg zijn

Het beeld van dat kleine bootje blijft mij raken. Want hoe vaak voelen we onszelf niet dobberen, alleen op het water, zoekend naar houvast? Soms lukt het niet om daar meteen de juiste woorden voor te vinden. Maar er zijn altijd andere wegen – via onze handen, via beelden, via creativiteit – om uitdrukking te geven aan wat binnenin leeft.

En precies dáár begint heling: wanneer het onzichtbare zichtbaar wordt, niet via grote verklaringen, maar via kleine vormen van klei.

✨ De naam, de leeftijd en de omstandigheden in dit verhaal zijn aangepast om de privacy van mijn cliënten te beschermen.

---

Klaar voor jouw eigen creatieve reis?

Of je nu nieuwsgierig bent naar wat klei voor jouw kind kan doen, zoekt naar nieuwe vormen van gesprek tussen ouder en kind, of de workshop wil ontdekken: je bent welkom om de eerste stap te zetten.

Neem vandaag nog contact op via catherine@centrumdifferentia.be of maak een afspraak voor een persoonlijk gesprek. Klei wacht om je verhaal te helpen vertellen — zonder woorden, maar met heel veel hart.