Tieners intrigeren me altijd. Vanaf het moment dat ze mijn praktijk binnenkomen, stel ik steevast dezelfde vraag: "Op een schaal van 0 tot 10, waarbij 0 staat voor helemaal geen zin en 10 voor heel veel zin, hoeveel zin had jij om naar hier te komen?" De antwoorden die ik krijg, zijn ronduit eerlijk:
"Goh, het is een 4 op 10 hoor!"
Natuurlijk hebben ze niet altijd zin om hier te zijn. Vaak zijn ze lichtjes geforceerd door hun ouders om mee te komen. Het is op dat moment dat mijn eerste uitdaging begint: hoe kan ik een band opbouwen met deze jongeren, wetende dat ze eigenlijk hier zijn vooral omdat hun ouders dat willen?
Maar dit is slechts het begin van de reeks uitdagingen die volgen. Laten we eens kijken naar een paar van deze uitdagingen:
Meerzijdig partijdig blijven: Het is cruciaal om in een gesprek zowel het standpunt van de jongere als dat van de ouders te begrijpen. Hoe kan ik, als het ware, verschillende petten opzetten? Soms ben ik de jongere, soms ben ik de ouder. En heel af en toe zet ik zelfs het petje van de leerkracht op (ik kan het echt niet laten als voormalig docent).
Herstel van verbinding: Hoe kan ik de band herstellen tussen de mensen die het meest van elkaar houden en elkaars grootste hulpbronnen zijn? Iedereen, zowel jongeren als ouders, vertelt vanuit hun eigen ervaring en behoeften, en die komen niet altijd overeen.
Zoeken naar de balans in het geven en ontvangen: Ouders geven veel aan hun kinderen maar ze krijgen er ook veel voor terug: aanhankelijkheid, liefde, zorg. Soms is het even nodig om het geven en ontvangen tussen ouders en hun kinderen opnieuw zichtbaar te maken. Heel eenvoudig door te bevragen hoe ze elk op hun manier hun liefde tonen of voor elkaar zorgen.
Het zijn uitdagingen waar ik elke dag mee geconfronteerd word, maar ook overwinningen die de moeite waard zijn. Want wanneer ik zie hoe de band tussen ouders en tieners versterkt wordt, weet ik dat mijn werk een verschil maakt.
Het is interessant om te bedenken dat ik mijn praktijk, Differentia Coaching, acht jaar geleden heb genoemd. "Differentia" komt uit het Latijn en betekent "verschil". Ik koos deze naam omdat ik geloofde dat het mogelijk is om het verschil te maken door de juiste vragen te stellen, met onverdeelde aandacht te luisteren naar ieders standpunt en de juiste tools in te zetten om tot nieuwe inzichten te komen. Het is ook in het vinden en begrijpen van de "verschillen" tussen ouders en tieners, tussen hun perspectieven en behoeften, dat ik de sleutel zie tot het creëren van echte verbinding en groei.
Dus ja, de uitdagingen zijn er, maar ze zijn ook een herinnering aan waarom ik dit werk ben begonnen. Elke dag heb ik de kans om een verschil te maken, om gezinnen te helpen sterker en hechter te worden. En dat is een privilege dat ik met veel passie en toewijding nastreef.
Comments